BİR MOTİVATÖR OLARAK İNANÇ

''İnsanlara yaşamaları için bir sebep''

   Şehirlerarası bir otobüste uyandığınızı düşünün ;oraya nasıl geldiğinizi hatırlamıyorsunuz ;Otobüse ne zaman bindiniz ? Nereye gidiyorsunuz ? Gittiğiniz yere ne zaman varacaksınız ? Bu soruların hiçbirinin cevabına sahip değilsiniz. Otobüste bulunan diğerleri de sizinle aynı kaderi paylaşıyor. Başlangıcı ve sonu belli olmayan bir yolculuk. Bu tedirgin edici muğlaklık içinde yolculuğa devam eder miydiniz ? Yada devam etmekte ne kadar istekli olurdunuz?

  İnsan, varoluşa dair farkındalık geliştirmeye başlaması ile birlikte, nerede başladığını ve nerede biteceğini bilmediği bu yolculuğa dair cevaplar aramaya ve bulmaya başladı. Geçen zamanda çok güzel hikayeler kadar kabul edilmesi oldukça zor bazı gerçeklerde ortaya çıktı. Bugün ''Canlılığın gelişimini'' açıklamak için ortaya konulan ,Evrim teorisi' nin büyük kitleler tarafından inkar ediliyor olmasının yegane sebebi, işte bu güzel ve insana umut veren hikayelerdir. Rastgele bir varoluş ,sebep-sonuç döngüsünde kendisini önemli bir yerde gören insan için kolay kabul edilebilir bir şey değil. İnsan kendisini sıradanlaştıran cevapları inkar etmekle kalmayıp bu cevapları kendi varoluşu için bir tehdit olarak ta niteliyor. Bilimsel teorilerimiz özet olarak tüm canlıların tek bir kaynaktan geldiğini ve çeşitlendiğini ifade eder, oysa daha önceki cevaplarda kendisine ''özel'' ve ''ayrıcalıklı'' bir yer bulan insan; bir toprak solucanı ile uzak akraba olduğu gerçeği karşısında çok açık fikirli bir tavır alamaz.

  İçinde var olduğu gerçekliği anlamaya çalışan insanın, bu faaliyeti o kadar uzun bir zaman almıştır ki insan anlamaya çalıştığı pek çok şeyin aslında kendi varsayımlarından ibaret olduğunu unutmuştur.

İnsana sıradan olduğunu söylemek onun binlerce yıldır ''özel'' olduğu temeli üzerine inşa ettiği tüm değer kalıplarına saldırmak olacağı gibi, alternatifi olmayan bu değer kalıplarını yıkmak toplumsal amaçları ve dinamikleri altüst edecektir. İnsan, toplumunu uzun bir sürede geliştirdiği bu ''varsayımsal değerler'' üzerine inşa etmiştir. Bu değerlerin en başında da ''İnanç sistemi'' gelmektedir. İnsan ve insan toplulukları kendilerini sonsuz kabul ederler çünkü toplum ve toplumu oluşturan bireyler geçen bu uzun zaman içinde ölüm gerçeğine karşı sonsuza kadar devam edecek bir öte dünya çözümü geliştirmişlerdir. 

  İnsan, doğal süreçlerin bir soncu olan ölüm gibi mutlak bir sorunu tarih içinde çok farklı inançsal öğeler yaratarak  aşabilmiştir. Mutlak biçimde bir yok oluşa mahkumiyet ve anlamsız varoluş hali insan denilen varlığın ''yaşamsal motivasyon'' ortaya koymasını imkansız hale getirecektir. Hiçbir yerden gelmeyen ve hiç bir yere gitmeyen bir otobüste olduğunu bilmek, yolculuğu devam ettirmek konusunda büyük sorunlara neden olacaktır. İnsanların çok büyük bir bölümü böyle bir gerçekle baş edebilecek mental dayanıklılığa sahip değildir. İnanç sistemleri yerine bu gerçek hakim olsaydı bugün bir insan medeniyetinden bahsediyor olamazdık. Bu yüzden içinde bulunduğu anlamsız yolculuk insan tarafından ''anlamlandırıldı'', Yolcunun nereden geldiği ve nereye gittiğine dair cevaplar yaratıldı. Bu cevaplar bin yıllardır yaşamsal motivatörler olarak görev yaptılar ve değişen çevresel şartlara göre güncellendiler.

İnsanların karşısına ''anlamsız bir varoluş'' gerçeği ile çıkmak onların yararına olmayacaktır, böyle bir bilgiye sahip olmaları ,henüz alternatifi olmayan mevcut değer sistemleri için yıkıcı bir tehdit oluşturur; Oysa yapılması gereken şey onların yaşamsal motivatörlerini daha güçlü bir hale getirmektir.Sizce hangisi daha güçlü bir ''yaşama gayesi'' ile uyanır, öldükten sonra tüm sevdikleri ile birlikte muhteşem bir yere giderek sonsuza kadar mutlu bir yaşam süreceğini düşünen mi? yoksa ölümün mutlak bir hiçlik halinden ibaret olduğunu bilen mi ? İkinci bilgiye sahip olmak ölüm denen gerçeği değiştirmiyorsa insanları onları yaşamsal olarak teşvik edecek birinci bilgi ile donatmak daha akıllıca olmaz mı?

İdeal toplum değerlerine uyarlanmış bir inanç, toplumun üyelerine yaşamsal motivasyon vererek onları daha iyi insanlar olmasına  ve üyesi bulundukları toplumunda insani olarak daha yaşanılası bir hale evirilmesine yardımcı olmaz mı? Bugün ortalama bir insana ''varoluşsal gerçekleri'' anlatmaktansa onu ideal toplum değerlerine göre yaşamasını sağlayacak, ölüm denen mutlak yok oluş fikrinden uzak tutacak , bir varoluş amacı yükleyerek onun yaşama isteğini en üst seviyeye çıkacak  bir yaratılış masalı anlatmak çok daha akıllıcadır. Birine yok olacağını söylemektense ölümün sonsuz yaşamın başlangıcı olduğunu anlatmak o kişiyi daha mutlu yapacaktır. İnsanlara sevdikleri insanlarla sonsuza kadar mutlu yaşama fikrini anlatmak, hepsinin aslında çürüyüp gideceği gerçeğini kabul ettirmekten  daha maliyetsiz ve amaca daha iyi hizmet eden bir yaklaşım olacaktır.

Günümüz inanç sistemleri çeşitli gruplar tarafından kendi çıkarları doğrultusunda tahrip edilmiş olsa da hepsinin temel amacı insanı ''rahatsız edici'' gerçekten uzak tutmak, ona yok olduğu ana kadar iyi ve mutlu bir hayat sağlamaktır. Bunu uyutmak için bir çocuğa anlattığınız bir hikaye gibi düşünün ona korkunç gerçeklerden mi bahsetmek istersiniz yoksa içinde birbirinden harika şeyler bulunan güzel masallar anlatmak mı?

Sonunda yok olacak insanın hayatının son anına kadar güzel bir masala inanmasında yanlış olan ne olabilir? Anlamsızlık gerçeğini bilerek acı çekmesi onun için çok daha rahatsız edici ve yıkıcı olmaz mı?

Bugün insanları ihtiyacı olan şey tam olarak bu, Onlara yaşama arzularını yeniden kazandıracak yeni bir masala ihtiyaçları var. Onları yaratan sonsuz merhametli Tanrılarından gelecek yeni bir kitaba Onlara cennete gitmenin ve sonsuz mutluluğun yollarını yeniden hatırlatacak, onların içini yeniden yaşama sevinci ile doldurarak bu dünyanın ve bu dünyadan sonraki yaşamın ne kadar güzel olduğunu onlara gösterecek yeni bir dine muhtaçlar. Bu kısacık mutluluğu onlara çok görmeyin, nasıl olsa hepsi mezarlarında çürüyecekler ; bırakın son nefeslerini verene kadar onları mutlu edecek bir masala inansınlar.